در زمانی که داستان به گروگان گرفته شدن سربازهای ایرانی توسط گروه تروریستی جیش‌العدل در توییتر داغ بود و کاربران ایرانی توییتر از داغ کردن هشتگ #FreeIranianSoldiers حرف می‌زدند، در دو مطلب مجزا توضیح دادم که این کار یک نوع مبارزه از زیر لحاف یا همان Slacktivism است:
در چند روز اخیر کمپین جدیدی بر روی توییتر توسط کاربران فارسی‌زبان راه‌اندازی شده است که از طریق هشتگ #AddIranToTwitter، از مدیر عامل توییتر درخواست کرده‌اند که نام ایران را در لیست کشورهایی قرار دهد که امکان دریافت SMS و فعال کردن ورود دو مرحله‌ای را دارند. کمپینی که از نظر من به درستی ایجاد شده و به هیچ عنوان در دسته مبارزه از زیر لحاف قرار نمی‌‌گیرد.
شاید با خواندن پاراگراف بالا این سوال برای شما پیش بیاید که چگونه امکان دارد که این کمپین در دسته کمپین‌های مبارزه از زیر لحاف قرار نگیرد در حالی که از نظر ماهیت هیچ تفاوتی با مواردی مانند داستان #FreeIranianSoldiers ندارد.
در پاسخ به این سوال باید بگویم که تفاوت ماجرا دقیقا در ماهیت داستان است به گونه‌ای که در مورد کمپین #AddIranToTwitter، هدف کاربران فشار بر روی توییتر بوده است نه سازمان، دولت یا گروه خاصی و این هدف دقیقا نکته کلیدی ماجرا است زیرا در هر کمپینی که شما می‌خواهید در آن شرکت یا راه‌اندازی کنید، باید به مکان یا پلتفرمی که می‌خواهید در آن اعتراض کنید دقت کنید.
به عنوان مثال اگر شما به وضعیت بهداشت بیمارستان X اعتراض دارید، باید در آن بیمارستان اعتراض کنید نه آنکه که به بیمارستان Y بروید و سپس به وضعیت بهداشت بیمارستان X اعتراض کنید! براساس همین منطق کمپین اضافه کردن نام ایران در توییتر و استفاده از هشتگ #AddIranToTwitter کاملا درست و به جا بوده است زیرا کاربران فارسی‌زبان در جای مناسب صدای اعتراض خود را به فرد مناسب رسانده‌اند.
از همین رو از نگاه من کمپین #AddIranToTwitter کمپینی کاملا درست بوده است و به هیچ عنوان نمی‌توان آن را نوعی مبارزه از زیر لحاف دانست.
ندای امروز را از طریق خوراک دنبال کنید: